Net als Debussy raakte Scriabin begeesterd door de poëzie van de symbolisten. Hun poëzie vormde voor hem, naast de filosofische werken van Nietsche, Kant en theosofisten als Blavatsky, een belangrijke bron om zijn rol in de wereld beter te begrijpen. Scriabin zag zichzelf als een messias die de wereld zou veranderen met zijn muziek: “Het doel van muziek is openbaring.” Zijn geboorte op kerstdag beschouwde hij als het ultieme teken van deze roeping.

Scriabins filosofische idealen blijken vooral in zijn laatste orkestwerken onlosmakelijk verbonden met zijn muziek. Ook het mysticisme inspireerde hem tot een nieuwe ordening van klanken, buiten de grenzen van de functionele tonaliteit. Talrijke modulaties, een chromatische schrijfwijze en het zogenaamde ‘mystieke akkoord’ – een dissonante zestonige reeks waaruit Scriabin de akkoorden en melodieën voor een compositie put – zijn hier het resultaat van. In het symfonisch gedocht Poème de l’Extase weet Scriabin zo de harmonische spanning doorheen het hele werk op te bouwen tot het einde. Pas aan het slot komt de verlossing wanneer het enige consonante akkoord in het hele werk, gespeeld door het volledige orkest, weerklinkt.

download de volledige programmatoelichting