Het aards paradijs, een romantische idylle, ware liefde: zo begint dit programma. Wagners’ verjaardagsgeschenk aan zijn vrouw was een symfonisch werkje, waarvan de klanken haar tegemoet zweefden bij het ontwaken – Wagner had een heus orkest in zijn hal geplaatst. Bij Takemitsu komen het gemis en de heimwee stilletjes boven drijven, in zijn typische stijl die Japanse traditie en westerse innovatie op een vreemde manier verenigt.

De leeuwerik van Vaughan Williams, gecomponeerd tijdens WOI maar pas afgewerkt na het einde ervan, draait de bladzijde om. Donkere wolken dreigen, het gemoed wordt zwaar. Yoshimatsu treurt om de bijna uitgestorven toki of Japanse kuifibis, en laat de schreeuw horen van dit prachtige schepsel dat vecht tegen het finaal verdwijnen. Eindigen doet Richard Strauss, die de dood van een artiest (zichzelf?) beschrijft. Gedachten aan het voorbije leven zweven langs, van onschuldige kindertijd tot het man worden, en dan – uiteindelijk – de langverwachte reis naar de andere kant.