Toch was het niet in de sterren geschreven dat Lugansky pianist zou worden. Zijn ouders waren wetenschappers, en hoewel zijn vader wel al had opgemerkt dat zijn zoon een absoluut gehoor had, was hij niet van plan om een instrument in huis te halen. Het toeval besliste er anders over: “Op een dag bracht mijn vader een speelgoedpiano mee, en probeerde er een populair Russisch deuntje op te spelen. Ik was amper vijf jaar oud, maar corrigeerde zijn spel – niet veel later zat ik in een muziekschool aan een echte piano.”

De intelligentie, het inzicht en het ijzersterke geheugen van de jonge Nikolai bleek verbluffend. Een populair verhaal is het aartsmoeilijke Derde Pianoconcerto van Rachmaninov, dat hij in slechst 3 dagen instudeerde en daarna, zonder partituur, voor zijn lerares Tatjana Nikolayeva speelde.

Onmogelijk, of niet? “Misschien zijn er één of twee pianisten die niet van Rachmaninov houden, maar de meeste mensen die zijn muziek spelen worden meteen verliefd. En als je zo’n sterke gevoelens hebt, begin je automatisch meer te studeren. Bovendien, het is net als bij een persoon: als iemand je onverschillig laat vergeet je die, als je verliefd wordt blijft het gezicht voor altijd in je geheugen gebrand.”

De liefde voor Rachmaninov is een rode draad doorheen je carrière. “Toch wil ik een pianist zijn met een breed repertoire. Ik speel vaak Mozart, Beethoven, Chopin, Schumann, Brahms of Liszt.”

Maar Rachmaninov blijft een aparte plek houden. Misschien is het de typische melancholie, eigen aan het Russische temperament? “Het kan haast niet anders – ik herken mezelf in zijn muziek.”

En dat hoor je in de concertzaal...