“Stéphane is mijn grote Franse knuffelbroer!”, zei Znaider enthousiast in een interview voor de tournee. Hoe ouder hij wordt, hoe belangrijker het voor hem wordt muziek te maken met vrienden: “Muziek is erg intiem – ik voel me vaak kwetsbaar en blootgesteld. Als je van het podium stapt wil je weten dat je alles gegeven hebt, en dat delen met iemand die je goed kent is fantastisch.”

Het hoeft niet te verbazen dat deze wereldster de warmte van vrienden opzoekt voor zijn concerten: als supertalent reisde hij al op jonge leeftijd de wereld rond – eerst om te studeren, later om zijn carrière uit te bouwen. “Mijn keuze om een rondtrekkende muzikant te zijn houdt een zekere ballingschap in. Ik voel me maar op drie plaatsen thuis: bij mijn familie, in de natuur, en als ik muziek speel.”

Die muziek pakt hij erg analytisch aan, ongewoon voor een solist. “Viool spelen is zo fysiek en moeilijk, dat het goed is om een ander perspectief te nemen, een meer theoretisch. En nooit uit het oog te verliezen voor wie je speelt: voor jezelf, voor het publiek, maar ook voor de muziek!”.

Intussen staat Znaider ook als dirigent op het podium, een droom die hij al lang had. Maar toch zal hij zijn geliefde viool nooit opgeven: “Ik wil een echte dirigent zijn, en zowel Mahler als opera dirigeren. Maar als ik mijn viool weer opneem is het een echte opluchting: als dirigent ben je helemaal afhankelijk van het orkest, maar als solist kan ik wat ik wil horen meteen zelf creëren.”

Nikolaj Znaider speelt op een 1741 Guarneri “del Gesù”, waar voor hem Fritz Kreisler op speelde.