Mahler 1

De symfonie opent met een la - in 7 octaven. Fascinerend hoe deze unisone la's lijken te stemmen met de wereld.

Doorheen het werk hoor je de natuur en vogels, een fanfare en klezmer, maar ook cafémuziek en zelfs het kinderlied Bruder Martin (Broeder Jakob). Het genie van Mahler is dat hij met al deze vreemde elementen een fantastische symfonische structuur weet te creëeren.

In de laatste beweging laat Mahler de houtblazers hun instrumenten omhoog houden, horizontaal gericht naar het publiek. Zo klinken de klarinetten en hobo's veel luider - bijna als trompetten. Ik ken geen andere componist voor Mahler die dat deed!

De symfonie heeft eigenlijk twee eindes: eerst een grote climax waarin je echt gelooft dat het einde in zicht is. Maar de muziek is bijna te zelfverzekerd, en lijkt te zeggen 'Denk je echt dat we er zijn? Is er geen keerzijde van de medaille?'. Dan ebt alles weg, en komen herinneringen uit de hele symfonie bovendrijven - waarna de echte opbouw naar een groots en triomfantelijk slot begint.