Alexander Scriabin was een excentrieke componist die zichzelf als verlosser zag: zijn Kunst zou een nieuwe, betere wereld creëren. Het zintuiglijke stond centraal, alleen het bewust beleven van zo veel mogelijk impulsen kon de mens tot extase brengen. Met elke symfonie ging hij een stap verder, waardoor Le Poème du feu als vijfde een overdonderend eclectisch visioen werd, waarin muziek, mystiek en kleur als een kolkende vloedgolf samenkomen in een ritueel van klank.

-----

“Ik ben een moment dat de eeuwigheid verlicht, ik ben bezieling, ik ben extase.” – Alexander Scriabin

Le Poème du feu is geschreven voor groot orkest, vrouwenkoor, piano en – multimedia avant la lettre – een kleurorgel. Scriabin zag zijn idee nooit gerealiseerd, maar liet veel ruimte om zijn visie, waarin muziek en kleur als één expressieve taal klinken, uit te voeren. Brussels Philharmonic vroeg kunstenares Nazanin Fakoor om haar eigen visuele vertaling te creëren: niet alleen van Le Poème du feu, maar ook van het kleurrijke La Mer van Debussy.

Nazanin Fakoor is een Iraans-Duitse multidisciplinaire kunstenaar en regisseur, gevestigd in Brussel. Haar installaties en performances creëren werelden waarin de toeschouwer niet alleen binnenstapt, maar ook invloed kan uitoefenen. In haar werk verkent ze utopische mogelijkheden op het snijvlak van herkenning en vervreemding, esthetiek en maatschappelijke thema’s, realiteit en verbeelding. Met een geraffineerd samenspel van video, performance, installatie, licht, geluid, beweging en muziek schept ze zintuiglijke totaalervaringen.