Van torenhoge bomen tot fluisterend water en een levendige kermis: drie werken die het orkest laten ademen, bruisen en sprankelen in alle denkbare kleuren.

-----

Joan Towers Sequoia opent met pure energie. Zoals de sequoiaboom uit de titel groeit het werk in kracht en gelaagdheid – een pulserende stroom van ritme en klank.

In Les Eaux célestes van Camille Pépin verandert het orkest in licht en lucht. Sprankelend, vloeiend en vol nuance roept haar muziek een wereld op die tegelijk fragiel en stralend is.

Na de pauze barst Stravinsky’s Petrouchka los: een bruisend ballet in vier taferelen. Een kermis, drie poppen, een tragisch lot – en een orkest dat bruist, huppelt, sneert en zingt.

Met Petrouchka brak Stravinsky los. Het was het moment waarop hij zijn eigen stem vond — en het zelfvertrouwen om op een radicaal nieuwe manier met harmonie en tonaliteit om te gaan. Hij vermengt Russische volksmelodieën, Franse chansons en Weense walsen in een sprankelende orkestratie vol scherpe dissonanten en botsende ritmes. Het orkest klinkt nu eens als een reusachtig accordeon, dan weer als een balalaika in volle vaart.

Een ware tour de force — en het begin van het opwindende, ongehoorde klankuniversum waarmee Stravinsky de muziek voorgoed zou veranderen.