Ik speel geen instrument en lees geen muzieknoten, maar muziek raakt en inspireert me elke dag.

Onlangs ben ik via de muziek van Tyler, The Creator in een compleet nieuw muzikaal universum beland. Zijn eigenzinnige stijl – ergens tussen hiphop, soul, jazz en pure chaos – opende de deur naar een genre waar ik voordien nauwelijks naar luisterde. Dat smaakt naar meer!

Vier nummers, vier verschillende werelden, en allemaal raken ze iets fundamenteels.

Tyler, The Creator's Rah Tah Tah is rauw, brutaal en onweerstaanbaar speels. Een mokerslag van creativiteit.
Sam Fender's Little Bit Closer raakt dan weer precies die gevoelige snaar, met zijn typische mix van melancholie en power.
It’s Amazing To Be Young van Fontaines D.C. is pure energie en jeugdige urgentie, alsof het je terugkatapulteert naar je jonge jaren wanneer je hele leven nog voor je ligt.
En dan Never Get Enough van Das Pop: nostalgisch, dansbaar en net dat tikkeltje dramatisch. Pop met een hoek af – zoals het hoort.

Samen vormen ze een soundtrack die misschien niet binnen één genre past, maar wel perfect past bij mij.

playlist op Spotify

Mijn guilty pleasure is Pink Pony Club van Chappell Roan: glitter, drama en een refrein dat je niet meer loslaat. Het is over the top, poppy en schaamteloos catchy... en precies dát maakt het zo onweerstaanbaar.

'Guilty' pleasure? Eigenlijk helemaal niet... Fier, met volume open!

Deze zomer staat er een heerlijke vakantie in de Dordogne op de planning; de perfecte plek om te genieten van lekker eten en adembenemende natuur. En dan kan ik eindelijk die stapel boeken verslinden die ik de afgelopen maanden heb verzameld.

Daarnaast staat er ook een dagje Lokerse Feesten gepland met Air, dEUS en Sylvie Kreusch. En als het geluk me goedgezind is, scoor ik via Ticketswap nog een ticket voor de geweldige Chapell Roan.