België verlaten of je Grammy teruggeven?
“Oh, mijn Grammy teruggeven, meteen! Eigenlijk is dat ding alleen maar nuttig als deurstopper. Zo’n beeldje betekent niet zoveel, het idee op zich van competitie in muziek is belachelijk.
Ik ben ook gewoon heel erg op België gesteld geraakt. Belgen zijn geweldige mensen. Toen ik acht jaar geleden Laurence leerde kennen, wilde ik alles weten van hoe je het best met een Belg kon daten (lacht). Kijk, Amerikanen zijn een beetje zoals golden retrievers: snel sociaal en vriendelijk, maar soms blijkt dat heel vluchtig te zijn. Een Belg echt leren kennen is niet zo eenvoudig. Maar als je eenmaal bevriend bent, is het ook oprecht.
Ik hou ook van het eten hier, en het bier natuurlijk. En vooral: de manier waarop Belgen die cultuur omarmen. Ik moet wel toegeven dat Gent betere bieren heeft dan Antwerpen (lacht). Delirium Tremens vind ik geweldig. Maar het gaat breder dan dat alles: ik hou ook van de fabric of society hier. De gezondheidszorg in België bijvoorbeeld is uitzonderlijk. Ik weet niet of Belgen wel ten volle beseffen hoe goed ze het hebben in dit land. Het is ongelofelijk hoe goed deze staat zorg draagt voor zijn mensen. Die ethos, waarvan het hele land doordrongen is, is iets om te koesteren.”
Koor of orkest?
“(denkt na) Toch maar koor. Ik hou van orkest, van het samenspel, maar niets gaat boven een groep zangers die elkaar vinden. Het is de zuiverste kunstvorm die er is. Als de stemmen perfect op elkaar ingespeeld zijn en alles goed ineenklikt: er is niets mooiers. Het is een soort high waar ik mijn hele leven naar zal blijven streven.”