Een hommage aan drie ‘klanktovenaars’ die, elk op hun manier, de grenzen van symfonische orkestratie verlegden en muzikale werelden vol ongeziene rijkdom, helderheid en mysterie creëerden.

-----

Vanuit de omfloerste sluiers van het impressionisme duikt Claude Debussy’s Symfonische Suite uit de opera Pelléas et Mélisande op. Debussy schetst als ongeëvenaarde meester van de suggestie een symbolistische wereld, waarin emoties niet luidkeels maar zacht fluisterend worden gedeeld.

Fin de nuit van Philippe Boesmans, een sleutelfiguur in de Belgische hedendaagse muziek, is een fascinerende dialoog tussen solist en orkest. Op de vage grens tussen droom en ochtendschemering bouwt Boesmans met complexe en vibrerende texturen een caleidoscopisch klankpalet - en bevestigt zijn status van orkestrale alchemist.

Afronden doet Wagner, met het sleutelwerk Vorspiel und Liebestod uit Tristan und Isolde. In 1859 ontketende Wagner een ware harmonische revolutie, die het pad effende voor de atonaliteit en chromatisme van de volgende eeuw. Het beroemde “Tristan-akkoord” zorgt voor een ondraaglijke spanning, een voortdurend muzikaal verlangen dat pas zijn extatische vervulling vindt in Isoldes Liebestod. Een staaltje klankmagie dat de dood zelf overstijgt.