Arnold Schönbergs Pelleas und Melisande klinkt tegelijkertijd spectaculair complex en verbazingwekkend toegankelijk.

-----

“perdus dans les brumes d’un rêve qui ne s’arrête pas”

In 1893 schreef Maurice Maeterlinck zijn toneelstuk 'Pelléas et Mélisande’: een sprookjesachtig verhaal over een onmogelijke liefde, vol symboliek, verlangen en afgunst, gehuld in een mistig deken van duister mysterie. Het succes bleef niet uit, en Maeterlinck zou de voorlopig enige Belgische Nobelprijswinnaar literatuur worden.

Het stuk inspireerde componisten zoals Claude Debussy, Gabriel Fauré, Jean Sibelius. Minder bekend, maar niet minder geniaal, is Arnold Schönbergs versie in de vorm van een symfonisch gedicht. Hij testte de grenzen van de romantische muziektaal tot het uiterste, in een onstuimige poging om de extase en tragiek van de protagonisten voelbaar te maken.

Het publiek oordeelde eerst bikkelhard: "De première, die ik zelf dirigeerde, veroorzaakte een rel onder het publiek en zelfs onder de critici. De recensies waren ongewoon hard - men stelde zelfs voor om mij in een instelling te stoppen en muziekpapier buiten mijn bereik te houden!" Maar al snel veranderde de perceptie, en sloot het publiek dit uit zijn voegen barstende orkestwerk, onbeschaamd romantisch en hartstochtelijk, in de armen.